Ik ben geweldig
Heb jij dat ook wel eens gedaan? Een verhaal vertellen dat helemaal niet gebeurd is, alleen maar om indruk te maken op de ander. Waarom doen we dat? Roderik deelt zijn ervaring.
De laatste individuele coachingsgesprekken voor de zomervakantie. Het eerste blok ‘assessment’ is afgerond. Het was een intensief voorjaar met het hele Corona-gebeuren. We zijn allemaal moe, maar ik ben zo trots op hoe deze groep zich staande heeft weten te houden.
Een voor een vertellen de cursisten hun verhalen. Hoe het gaat met hen, hun cliënten. Ze vertellen over de dingen die ze geleerd hebben tot nu toe. En voor de zoveelste keer krijg ik terug: ‘Deze opleiding is veel confronterender en intensiever dan ik van tevoren dacht, wat een cadeautje!’
Een heel belangrijke laag in de opleiding gaat namelijk over persoonlijk leiderschap. Immers, je kunt nog zo veel tips en trucs leren (die je ook leert overigens en die heel handig en belangrijk voor je werk zijn) maar echte verandering begint in je zelf.
Een cursist vertelt: ‘Door de opleiding ben ik me bewuster geworden van mijn eigen emoties en gedrag. En van het effect daarvan’. Hij vertelt hoe hij door zijn enthousiasme en temperament soms echt pissig werd als de jonge vluchtelingen waar hij mee werkt voor de zoveelste keer niet gedaan hadden wat ze hadden afgesproken. Hij vertelt ook hoe hij elke maandagochtend de strijd aan ging met zijn puberende dochter met een ochtendhumeur. Ik vroeg hem ‘wat is er veranderd en hoe doe je dat nu?’ ‘Ik observeer haar. Ik zie hoe ze worstelt. Ik moest maandag een beetje lachen. Toen kreeg ik een klap voor m’n kop, ha ha. Maar 5 minuten later moest ze zelf ook lachen’ ‘Ik ben een beter rolmodel voor de jongeren waar ik mee werk, en ook voor mijn kinderen’.
Ik word altijd zo blij van die bij-effecten van de opleiding. Ik denk aan een eerdere cursist die me vertelde dat hij voetbaltraining geeft aan kinderen en nu zo anders op het sportveld staat. ‘Vroeger schreeuwde ik over het hele veld ‘jij doet dit, jij doet dat’. Nu roep ik ze eerst bij elkaar en laat ik ze zelf de taken verdelen. Het is veel meer een team’ We hebben het in de opleiding nooit gehad over hoe je training geeft. Maar wel over het stimuleren van eigen regie en het belang van een teamgevoel. Dat cursisten die leerprocessen doorzetten naar andere levensterreinen is heel mooi.
Een verhaal dat ik ook nooit meer zal vergeten is die van een cursist die er tijdens de opleiding achter kwam dat hij de diepe gesprekken tijdens de opleiding heel fijn vond, maar dat hij die gesprekken eigenlijk niet had met zijn eigen vrouw en kinderen. ‘We leven eigenlijk maar langs elkaar heen’. Hij heeft het daar behoorlijk moeilijk mee gehad, maar het uiteindelijk bespreekbaar kunnen maken en een oplossing gevonden. Nu eten ze elke zondag gezamenlijk aan tafel en doen ze (net als in de opleiding) een rondje. Hoe gaat het nu echt met jou?
Jemig, zijn het wel bij-effecten? Of zijn ze veel groter en belangrijker dan dat..
Ik geniet in ieder geval met volle teugen als ik de cursisten met vrolijke gezichten en glinsterende ogen hoor vertellen hoe leuk het vak jobcoach wel niet is. Als ik al hun ‘motortjes’ zie draaien draait die van mij ook op volle toeren. Oh ja, nog een leuk bij-effect na zo’n dag: Ik voel me niet meer moe.
