Dyslexie en persoonlijk leiderschap

Tijdens de intake van Oline voor de Jobcoachopleiding vertelde ze dat ze dyslexie heeft. Ik vroeg wat dat voor haar betekende.

”Ik kan me herinneren dat ik het op de basisschool verschrikkelijk vond om te lezen, maar het moest doen. Op een gegeven moment werd lezen ook iets dat iedereen om me heen deed als hobby. Daardoor begon ik me een beetje te schamen. Lezen was voor mijn gevoel iets voor slimme mensen. Doordat ik lezen juist erg moeilijk vind, ging ik twijfelen aan mijn intelligentie.”

Bij aanvang van het studiejaar gaf Oline aan dat het ondertussen geen probleem meer is, maar dat het wel wat onzekerheid met zich meebrengt op haar werk. Wat zullen anderen ervan denken als ze taalfouten zien in haar werk?

Gedurende het studiejaar bij Combo kwam ze op haar werk in een confronterende situatie terecht. Ze schreef een tekst en had deze 3x nagekeken op spelfouten. Voor de zekerheid liet ze de tekst controleren door een collega. De reactie daarop was dat er heel veel spelfouten in zaten en dat ze daar echt nog eens naar moest kijken.

Dit was voor haar de druppel. Ze wilde meer begrip creëren voor haar ‘beperking’. Tegelijkertijd is ze zelf ook bewust van haar vooroordeel. ”Als ik zelf een mail met veel spelfouten krijg en het valt me op, vind ik dat ook niet netjes staan. Ik denk ook dat mensen dan minder moeite doen om op die mail te reageren.”

Ze vond, per toeval, inspiratie en dacht “wow, dit moet ik ook doen!”

En zo kwam het dat ik een mail van Oline kreeg met deze tekst onder haar handtekening:

Deze mail is met aandacht geschreven. Door mijn dyslexie is het mogelijk dat deze mail taal en spelfouten bevat.

Een knap staaltje persoonlijk leiderschap. Iedereen heeft een beperking of bijzonderheid, al dan niet met een plakkertje. Hoe mooi is het als we onszelf kunnen zijn door er open over te communiceren. Kwetsbaarheid is immers kracht.