Geschreven op 03 april 2025
De 53-jarige Silvio is een creatieve duizendpoot. Zingen, tekenen, video’s maken. Hij geniet ervan. Toch waren mensen keihard voor hem. Ze vonden hem lui, dom en zagen niet wat er echt speelde. Nadat hij op zijn 48e ontdekte dat hij NAH – Niet Aangeboren Hersenletsel – heeft, kwam voor hem besef: ‘’Dit ben ik, en dit is mijn meerwaarde.’’
Samen met Priscilla, jobcoach bij TriadeVitree in Almere, bouwt hij aan zijn zelfvertrouwen én heeft hij van zijn passie weer zijn werk gemaakt. Een verhaal over jezelf vinden en een jobcoach die het verschil maakt. Daarom zijn ze genomineerd voor de Jobcoach Award 2025.
Silvio is geboren in Suriname. In een gezin met een vader, moeder en zusje. Tijdens de bevalling gaat er iets mis, hij krijgt een zuurstoftekort. Op tweejarige leeftijd krijgt hij ook een hersenvliesontsteking. Iets dat hem voor de rest van z’n leven zal beïnvloeden.
‘’Mijn moeder wist precies hoe ze met mij om moest gaan’’, vertelt Silvio. ‘’Maar op school niet. Daar lukte het maar niet om mee te komen. Mijn geheugen is minder goed, ik heb minder energie, ben snel overprikkeld en ook wat trager. Als mijn klasgenoten de bergen ingingen, kon ik niet mee.
Het was dan ook mijn moeder die zich hard bleef maken voor onderzoeken, zodat ik misschien naar een andere school kon. Uit een hersenfilmpje, een EEG, kwam niets. Mijn hersenenactiviteit was prima. Er was écht niets aan de hand, was dan ook de uitslag.
Toch voelde dat helemaal niet zo en ik merkte ook dat mensen mij niet goed konden plaatsen. Ik had ook een flinke achterstand opgelopen. Maar ik moest gewoon naar een reguliere basisschool. Wel werd ik teruggeplaatst. Ik zat toen als 12-jarige jongen in groep 3. In groep 6 kon ik niet meekomen. Ik heb het uiteindelijk goed doorlopen. Maar vreemd was het wel.
Op een gegeven moment zijn we naar Nederland verhuisd. Eerst mijn moeder, zus en ik. Later kwam ook mijn vader.
Daar ging ik naar de gewone mavo. Dat ging niet goed. Op de kunstzinnige mavo daarentegen vond ik wel mijn plek. Daar ontdekte ik dat ik beeldend heel sterk ben ontwikkeld. Omdat ik moeite heb met mijn geheugen, zet ik informatie om in plaatjes. Dat doe ik continue. Ook tijdens dit gesprek.
Ik heb uiteindelijk een filmopleiding gedaan. Ik kreeg les van een man de ook in Hollywood heeft gewerkt. Ik mocht hem helpen op sets van videoclips. Heel cool, maar vééls te zwaar. 16 uur achter elkaar werken.’’
In Nederland heb ik mij aangepast. Gedaan wat er van mij verwacht werd. Ik ging flink over m’n grenzen heen. Ik ben aan het werk gegaan in de televisiewereld. Op de 3 verschillende verdiepingen met 11 computer moest ik beelden digitaliseren voor een bekende Nederlandse zender.
Ik werkte er ’s nachts – in mijn eentje – van 18.00 uur ’s middags tot 11.00 uur ’s ochtends de volgende dag.’’
Jeetje, wat een tijden, is onze reactie.
‘’Ja, dat was heel pittig. Op een gegeven moment liepen álle computers vast. Toen werd het me echt te veel. Ze hebben mij toen ontslagen.’’
Het valt even stil. Het raakt Silvio nog steeds.
‘’Je ziet ook niet aan mij dat ik ‘iets heb’. En ik kan goed vertellen. Daardoor ontstaat overschatting. Dus ik heb tal van baantjes gehad. Ik heb bijvoorbeeld telefonisch abonnementen verkocht. Maar ook telefonische enquêtes afgenomen. Soms werd ik na een maand of zelfs al na een week ontslagen. Dan kwam ik weer in de bijstand.
Pas 5 jaar geleden heb ik een diagnose gekregen. Of nouja, officieel heb ik nog steeds geen diagnose, want uit scans blijkt niets. Maar ik ontmoette de praktijkondersteuner bij de huisarts. Ik vertelde haar mijn verhaal. Als je vijf woorden tegen me zegt, onthoud ik er drie. De andere twee weet ik echt niet meer. Zij heeft gewerkt met mensen met NAH. En zei: Dit klinkt als een hersenbeschadiging.
Het was heel moeilijk toen ze dat zei. Dat is het nog steeds. Het is niet leuk om een stempel te hebben.’’
Priscilla en Silvio ontmoeten elkaar omdat Silvio bij een speciale pilot van de gemeente loopt. Een pilot voor kandidaten waar klantmanagers mee vastliepen.
Op dat moment volgt Priscilla de Jobcoachopleiding bij Combo Emonomy. Voor de begeleiding van een klant in de praktijk moet ze een portfolio maken. Het verhaal van Silvio hebben ze samen in beeld gebracht door middel van – hoe kan het ook anders – plaatjes.
‘’We hebben alles aan de kant gegooid’’, vertelt Priscilla. ‘’Ik heb een groot whiteboard gepakt en we zijn gaan tekenen. We maakten een tijdlijn met gebeurtenissen. Het is zo belangrijk om iemands hele verhaal te kennen, dan weet je waar dingen vandaan komen.
Bijvoorbeeld zijn allergie op ‘moeten’.’’ Ze beginnen beiden te lachen. ‘’Klopt, je moet dat echt niet tegen mij zeggen,’’ zegt Silvio.
‘’De gesprekken en aanpak van Priscilla waren zo’n openbaring. Wanneer ging het mis? Waarom ging het mis? Zo ontdekten we: dit ben ik, dit heb ik nodig.
Priscilla is een van de weinige mensen die ik vertrouw. Priscilla oordeelt niet en ze neemt mij serieus. Ze is wel een chaoot. Dan komt ze weer binnenstormen. Altijd lunchen achter d’r laptop. Maar ik leerde haar kennen en ik dacht: dat is ‘mens’. Een gevoeligheid, die ik niet eerder meemaakte bij hulpverleners.’’
‘’Ja, ik heb een hele drukke baan. Maar bij Combo Emonomy leerde ik: Priscil, even chil. Ik heb geleerd rust te vinden en aan te voelen hoe ik er zelf bijzit. Bijvoorbeeld mijn gehaastheid, dat breng ik ook over op een ander.
Ook de Emonomy-methodiek – het vliegwiel – gaf veel handvatten over de gebieden die belangrijk zijn om uit te vragen. Hoe leert iemand bijvoorbeeld? Dat blijkt hier dus cruciaal. Silvio denkt in plaatjes en wil op zijn eigen tempo en moment kunnen leren.’’
Door de gesprekken die ze voeren ontstaan belangrijke randvoorwaarden voor een werkplek. De omgeving moet prikkelarm zijn. Er moet iemand zijn om op terug te vallen en overzicht te creëren in de werkzaamheden. Zonder tijdsdruk, dan kan hij de mooiste dingen maken.
‘’Maar bovenal. Het moest iets zijn met camerawerk’’, zegt Priscilla enthousiast. ‘’Die mogelijkheid hebben we hier ook bij TriadeVitree – we hebben onze eigen multimedia-afdeling.’’
Dus nu werkt Silvio bij TriadeVitree als cameraman en editor. De werkplek zelf is heel divers. Het is een oud schoolgebouw met lokalen.
Nog voordat ons gesprek begon vertelde Priscilla ons al dat de mensen soms schrikken van nieuwe gezichten en daar anders op kunnen reageren. Bij TriadeVitree bieden ze dagbesteding aan mensen met een verstandelijke beperking. Er wordt muziekles gegeven, geoefend voor een dansshow op knallende Nederlandse hits en ze verzorgen de schoonmaak voor het gebouw en doen de was voor buurtbewoners.
Wij ervaren veel plezier en liefde. We krijgen direct veel knuffels en er wordt gezwaaid vanuit het theater. Wij zijn als publiek van harte welkom.
Silvio is hypersensitief en voelt altijd goed aan hoe anderen zich voelen. Hij kan de begeleiding erop attenderen hoe de vlag erbij hangt bij mensen. ‘’Dat is een mooie kwaliteit’’, zegt Priscilla.
Helemaal achterin in het gebouw, na wat gangen te zijn doorgelopen, vind je… de creatieve bubbel. Een plek waar in alle rust hard wordt gewerkt, door 10 creatievelingen. Ook het bureau van Silvio staat hier. Dankzij zijn flinke koptelefoon kan hij zich afsluiten en lukt het om om te gaan met de prikkels. Ook mag hij in een aparte ruimte zitten, als het teveel wordt. Silvio en zijn collega’s maken video’s, maar ook flyers en ander communicatiemateriaal voor TriadeVitree en soms voor externe klanten.
‘’Het moet exact zo worden als Silvio in zijn hoofd heeft’’, vertelt Priscilla. Wij hebben samen een film gemaakt over een project dat ik deed. Maar dan was het niet goed. ‘’Och, hou op hoor! Nog een keer? Ja, nog een keer. Silvio is best perfectionistisch. Dat is belangrijk als filmmaker.’’
‘’De diagnose maakt wel dat ik meer kan denken in mogelijkheden en mijn kwaliteiten meer kan zien.’’
Van kwetsbaarheid naar kracht, noemen we dat bij Combo Emonomy. Dat is één van de Emonomy-principes. De hersenaandoening van Silvio heeft ervoor gezorgd dat hij een plaatjesdenker is geworden. Nu gebruikt hij dit als zijn talent.
De principes zijn een visie die we je willen meegeven in je werk en contact met anderen. Deze vormen in al onze opleidingen, trainingen en transformatieprogramma’s een basis.
Durf je nog te dromen, vragen we hem.
‘’Nee, eigenlijk niet. Ik zou wel kinderboeken willen illustreren. Maar professionals hebben het kapot gemaakt. Ik ging een keer langs bij een echte studio. Zij zeiden dat ik het niet kon. Toen ben ik gestopt met tekenen.’’
Hartverscheurend. Stoppen met je passie, omdat een ander zegt dat het lelijk is.
Gelukkig hervindt hij zijn kracht al meer terug. ‘’Ik kan nu ook niet de rust vinden om te tekenen. Mijn vader is overleden en mijn moeder is oud. Dus ik help haar met het huishouden. En ik moet ook mijn eigen huishouden doen. Plus ik heb een kat. Dat is best veel.’’
‘’Dus nu is niet het moment’’, zegt Priscilla. ‘’Maar dat komt wel”, zegt ze met rust in haar stem. ”Mijn radars staan weer aan. Hij geeft hier al tekenles aan cliënten. Misschien kunnen we kijken naar informatieboekjes over de dagbesteding. Het merendeel is vrij visueel ingesteld. Wie kan dat beter dan Silvio?’’
‘’Het vertrouwen in mensen gedurende mijn leven is enorm geschaad. Niemand geloofde dat er iets met me was – op mijn moeder na. Ook mijn familie dacht dat ik lui was.
Ik voel me vaak dom bij andere mensen. Kennissen, vrienden, familieleden. Ze hebben met ook een dom gevoel gegeven. Dat blijft, dat gaat helaas niet weg.
En hulpverleners geloofden niet dat er iets met me was. Ze dachten dat ik zwakzinnig was.’’
Priscilla wordt boos: ‘’Echt ongelofelijk. Zo neerbuigend. Dat mensen dat kunnen zeggen.’’
Het verhaal van Silvio raakt. Er op je 48e eindelijk achter komen wat al je leven lang speelt en dat niemand je daarin gelooft.
Silvio wil nog graag meegeven: ‘’Kijk naar de mogelijkheden. Geef niet op. Uiteindelijk vind je jezelf.’’
Ook Priscilla sluit mooi af. ‘’Kijk naar mensen met een open blik en niet naar de beperkingen. We zijn in ons werk vaak bezig met jonge mensen. Ook al ben je ouder en is het leven niet gelopen, zoals je had hoopt of gewild. Er zijn nog steeds mogelijkheden.’’
Ga daarom écht met elkaar in gesprek. Ik krijg altijd dossiers van klanten. Maar zo’n levensverhaal haal je niet uit een dossier. Daarvoor moet je echt de diepte in.
Priscilla en Silvio zijn een bijzonder duo. Priscilla houdt het perspectief in de gaten. Silvio kan doen waar hij goed in is. Dat is hun samenwerking.
En er is nog zoveel potentieel. Hij is nog niet klaar!
Het verhaal van Priscilla, Silvio en TriadeVitree is een emonomy match optima forma. Daarom zijn ze genomineerd voor de Jobcoach Award 2025. Ook de verhalen van jobcoach Lara die voor Myrthe werk vond in een lunchroom, Nynke en Maarten die werk vonden bij de Rechtbank en Wilma die Baolei hielp aan zijn droombaan bij een boerderij, zijn échte emonomy matches.
Niet voor niets zijn deze vier genomineerd! De Combo-jury gaat deze trajecten scoren op zes criteria en op 17 april maken we de winnaar bekend!
Naast de juryprijs reiken we ook de publieksprijs uit. Laat je stem horen voor jouw favoriet! Dat kan van 3 april t/m 8 april. Breng je stem uit.
Wil je ook groeien als professional en een krachtige methodiek in handen krijgen? Meld je aan voor een van onze opleidingen.
Jobcoachopleiding
Dinsdag 6 mei in Zwolle
Dinsdag 13 mei in Utrecht
Senior Professional
Verkort diplomeringstraject
In Amsterdam groeit de aandacht voor inclusief werken. In samenwerking met Sociaal Werkkoepel Amsterdam verzorgden wij voor vijftien werkbegeleiders uit hele verschillende sectoren een 5-daagse training.
Lara gelooft in de dromen van Myrthe en gaat altijd uit van wat wél kan. Daarom zijn ze genomineerd voor de Jobcoach Award 2025.
